عبد الله بن حصين ازدى

با آواز بلند فرياد زد:

اى حسين آيا اين آب را ننگرى كه گويا در صفا و زلالى چون شكم آسمان است، به خدا قطره‏ اى از آن نچشيد تا از تشنگى بميريد.

امام (ع) فرمود:

بار خدايا او را تشنه كام بميران و هرگز او را ميامرز،

حميد بن مسلم گويد: به خدا من پس از واقعه كربلا در بيماريش او را عيادت كردم و سوگند بدان خدایى كه شايسته پرستش جز او نيست؛

او را ديدم آب مي خورد تا شكمش پر مي شد، سپس آن را بر مي گرداند و فرياد ميزد: تشنه‏ ام، تشنه ‏ام، و دوباره آب مي خورد تا شكمش پر مي شد و بر مي گرداند و (فرياد تشنگى مي زد و) از تشنگى مي سوخت و اين كارش بود تا جانش بدر آمد.