نبیّ اکرم صلّی الله علیه و آله به نقل از جَبْرَئِیلَ (ع) فرمودند: که خدای تبارك و تعالى می فرماید‏: « برخى از بندگان مؤمن من هستند كه مى ‏خواهند عبادتى را انجام دهند ولى منصرفشان مى ‏كنم، تا عجب و خود بینى به ایشان راه نیابد و فاسدشان نکند،

و عدّه ای از بندگان مؤمن من، سلامتى ایمان شان صرفاً با فقر است، به طورى كه اگر غنى(و دارا) شوند ایمانشان فاسد مى ‏شود.
یا بعضى دیگر هستند كه سلامتى ایمان آنها فقط با ابتلاء به بیمارى تأمین می گردد، لذا اگر جسمشان سالم شود، فاسد الایمان مى ‏شوند و به عكس جمعى از اهل ایمان مى ‏باشند كه تنها در صورت سالم بودن (مریض نبودن) ایمانشان سالم مى ‏ماند، از این رو اگر آنها را مبتلا به بیمارى كنم ایمانشان فاسد مى ‏گردد، بنا بر این با علم به قلوب و دلهاى بندگان، بین ایشان تدبیر مى ‏كنم، چون من عالم و خبیر هستم»(1)
خبیر یعنی: کسی که اسرار و باطن افراد را(با جزئیات کامل و بدون کاستی) میداند،
امیرالمؤمنین على علیه ‏السلام :
اگر دینت را تابع دنیایت كنى، دین و دنیایت، را از بین برده‏ اى و در آخرت از زیانكاران خواهى بود، اما اگر دنیاى خود را تابع دینت كنى دین و دنیایت را به دست آورده‏ اى و در آخرت از رستگاران خواهى بود. (2)

پی نوشت:

(1) [علل الشرائع ج 1 ص 12]
(2) [غرر الحكم : 3750 ـ 3751]